74)) شهيد مطهرى و نماز شب
آيت الله منتظرى در ضمن مصاحبه اى با خبرگزارى صدا و سيماى جمهورى اسلامى در مورد استاد شهيد آيت الله مرتضى مطهرى چنين فرمود:
((من با آن مرحوم ، حدود چهل سال رفاقت و دوستى داشتم ، و غالبا كه در قم بودند، هم بحث بوده و مراوده داشتيم ، و ايشان از همان اوائل طلبگى ، مقيد به ((تهجد و نماز شب )) بودند، و به من هم اصرار مى كردند كه نماز شب بخوان ، و من تنبلى كرده و گاهى عذر مى آوردم كه آب حوض مدرسه ، كثيف و براى چشم من خوب نيست ، و ايشان (شهيد مطهرى ) مى گفتند: ((من از رودخانه آب مى آورم ))، تا شبى خوابيده بودم و در خواب ديدم جناب عثمان بن حنيف استاندار حضرت امير (عليه الصلاة والسلام ) برايم از طرف آنحضرت ، نامه اى آورده ، تعجب كردم ، و در همين حال ، صداى در حجره ، مرا از خواب بيدار كرد، برخاستم ديدم مرحوم مطهرى ، ظرف آبى آورده كه برخيز و نماز شب بخوان !)).
133)) دعاى مخلصانه نيمه شب
نقل مى كنند مرحوم ملا محمدتقى مجلسى ، شبى براى نماز شب از خواب برخاست ، پس از نماز به دعا مشغول شد، در دعا، احساس كرد، حال عرفانى مخصوصى پيدا كرده كه گوئى اگر دعا كند دعايش به استجابت مى رسد، در اين فكر بود كه چه دعاى مفيد و پر بهره اى كند، ناگهان پسرش محمدباقر كه آن وقت كودك شيرخوارى بود در گهواره به گريه افتاد، ملا محمدتقى متوجه محمدباقر شد و براى او اين گونه (به اين مضمون ) دعا كرد: ((خداوندا به اين پسر، آن گونه توفيق عنايت فرما كه وقتى بزرگ شد، آثار و تعاليم پيامبر (ص ) و امامان را تا آخرين حد امكان ، نشر بدهد و به جهانيان برساند)).
اين دعا به استجابت رسيد و همانگونه كه از او خواسته بود، پسرش بهترين توفيق را در نشر تعاليم و معارف و روايات اسلامى پيدا نمود، كه جمعا 95 كتاب از عربى و فارسى تاءليف كرد كه برخى از آنها دهها جلد شده است مانند مرآة العقول و شرح اصول كافى ، و بحارالانوار در 25 جلد بزرگ در طبع قديم و بيش از صد جلد به طبع جديد.
شاعر فهيم و نكته سنج در مورد سال و ماه و روز وفات او مى گويد:
ماه رمضان چو بيست و هفتش كم شد
تاريخ وفات باقر اعلم شد
توضيح اينكه : جمله ((ماه رمضان )) به حساب ابجد (1137) مى شود اگر 27 آن كم گردد (1110) خواهد شد، ضمنا شاعر با ذكر 27 و ذكر ماه رمضان ، روز و ماه رحلت آن مرحوم را نيز تعيين نموده است كه روز 27 رمضان 1110 هجرى بوده است .
135)) پيكر تروتازه مرحوم شيخ صدوق
يكى از مراجع و علماى بزرگ قرن چهارم ، علامه بزرگ ، شيخ صدوق (محمد بن على بن حسين بن موسى بن بابويه ) معروف به ((ابن بابويه )) است ، وى در حدود سال 307 هجرى قمرى در بلده رى از دنيا رفت و قبر شريفش در شهر رى ، در قبرستان معروف به ابن بابويه ، مزار شيفتگان حق است.
اين عالم بزرگ در حدود سيصد جلد كتاب ، در فقه و حديث و رجال و كلام و غيره نوشت كه از معروفترين كتاب او ((من لايحضره الفقيه )) است .
از عجائب اينكه : در سال 1238 هجرى بر اثر بارندگى شديد و جارى شدن سيل ، شكافى در كنار قبر او پيدا شد و قسمتى از مرقد شريفش خراب گرديد.
عده اى براى تعمير مرقد، آماده شدند، در حين كندن اطراف قبر، سردابى را يافتند، داخل سرداب رفته و تجسس كردند پيكر مقدس شيخ صدوق را تروتازه يافتند، در حالى كه كفنش پوسيده شده بود، حتى رنگ حناى روى ناخنها و اثر كمربند در قسمت كمر او پيدا بود، گوئى تازه او را دفن كرده در حالى كه 857 سال از دفن او مى گذشت .
زمان سلطنت فتحعلى شاه قاجار بود، جريان در همه جا شايع شد و اين خبر به گوش فتحعلى شاه رسيد (سياست فتحعلى شاه دومين شاه قاجار اين بود كه نسبت به مراجع و علما، اظهار دوستى مى كرد).
فتحعلى شاه خودش شخصا، اين موضوع را پى گيرى كرد، به شهر رى رفت و با جمعى از اعيان و علماء، كنار قبر شيخ صدوق (طاب ثراه ) رفتند، علماء و شخصيتهاى مورد اطمينان خود را داخل سرداب فرستاد، آنها رفتند و بدن مطهر شيخ صدوق (ره ) را تروتازه يافتند و همگى نزد فتحعلى شاه آمده و گواهى دادند، و براى شاه ثابت شد و او يقين كرد كه اين خبر، راست است .
آنگاه فتحعلى شاه دستور داد بارگاه مجلل و زيبا، روى قبر شيخ صدوق (ره ) كه هم اكنون نيز پابرجاست ، ساختند.
برگزيده از كتاب داستان و دوستان (محمد محمدي اشتهاردي)
No comments:
Post a Comment